بسم الله الرحمن الرحیم
به مناسبت سالروز وفات حضرت ابوطالب عموی گرامی پیامبراکرم(ص)(10بعثت)
معاویه بعد از شکست صفین نامه ای برای
واگذاری حکومت شام به او به امیرالمومنین نوشت. حضرت در جواب او نامه 17 نهج
البلاغه را نوشت که در بخشی از آن به فضیلت های ابوطالب نیز اشاره شده است.
وَ أَمَّا قَوْلُکَ إِنَّا بَنُو عَبْدِ
مَنَافٍ فَکَذَلِکَ نَحْنُ وَ لَکِنْ لَیْسَ أُمَیَّةُ کَهَاشِمٍ وَ لَا حَرْبٌ کَعَبْدِ
الْمُطَّلِبِ وَ لَا أَبُو سُفْیَانَ کَأَبِی طَالِبٍ وَ لَا الْمُهَاجِرُ کَالطَّلِیقِ
وَ لَا الصَّرِیحُ کَاللَّصِیقِ وَ لَا الْمُحِقُّ کَالْمُبْطِلِ وَ لَا الْمُؤْمِنُ
کَالْمُدْغِلِ
وَ لَبِئْسَ الْخَلْفُ خَلْفٌ یَتْبَعُ
سَلَفاً هَوَى فِی نَارِ جَهَنَّمَ وَ فِی أَیْدِینَا بَعْدُ فَضْلُ النُّبُوَّةِ
الَّتِی أَذْلَلْنَا بِهَا الْعَزِیزَ وَ نَعَشْنَا بِهَا الذَّلِیلَ
وَ لَمَّا أَدْخَلَ اللَّهُ الْعَرَبَ فِی
دِینِهِ أَفْوَاجاً وَ أَسْلَمَتْ لَهُ هَذِهِ الْأُمَّةُ طَوْعاً وَ کَرْهاً کُنْتُمْ
مِمَّنْ دَخَلَ فِی الدِّینِ إِمَّا رَغْبَةً وَ إِمَّا رَهْبَةً عَلَى حِینَ فَازَ
أَهْلُ السَّبْقِ بِسَبْقِهِمْ وَ ذَهَبَ الْمُهَاجِرُونَ الْأَوَّلُونَ بِفَضْلِهِمْ فَلَا تَجْعَلَنَّ لِلشَّیْطَانِ فِیکَ
نَصِیباً وَ لَا عَلَى نَفْسِکَ سَبِیلًا وَ السَّلَامُ
و اینکه ادّعا کردى ما همه فرزندان «عبد
مناف» هستیم، آرى چنین است، امّا جدّ شما «امیّه» چونان جدّ ما «هاشم»، و «حرب» همانند
«عبد المطلّب»، و «ابو سفیان» مانند «ابو طالب» نخواهند بود،