کیست مرا یاری کند
بسم الله الرحمن الرحیم
موارد زیادی از این مدل را دیده ایم و از نزدیک لمس کرده ایم:
جوانان و نوجوانانی را در حال پخش شربت و شیرینی برای میلاد امام زمان ارواحنا فداهیا مجالس اهل بیت.
با عشق، علاقه و شوری وصف ناپذیر.
همه کارها از جمع کردن پول گرفته تا بستن آویز را با برنامه ریزی دقیق و خیلی هنرمندانه تدارک می بینند.
البته عشق و ایمان به اهل بیت و امام زمان علیهم السلام پیر و جوان، کوچک و بزرگ نمی شناسد. خیلی ها حاضرند جان، مال و خانواده هایشان را در راه آن بزرگواران فدا کنند. همه این کارها قطره ای است در برابر دریای محبت آنها.
خداوند متعال در سوره عنکبوت فرماید: أَ حَسِبَ اَلنّٰاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنّٰا وَ هُمْ لاٰ یُفْتَنُونَ [1]
آیا مردم گمان کردند همین که بگویند: «ایمان آوردیم»، به حال خود رها می‌شوند و آزمایش نخواهند شد؟!
حتما در زمینه محبت و ایمانمان به اهل بیت آزمایش خواهیم شد.
یکی از
زمینه های امتحان و آزمایش خدا نسبت به محبتِ ما به اهل بیت و مخصوصا امام زمان علیه السلام این
است که اگر
امام زمان نیاز به سرباز و یار داشت تا برای حضرتش جانبازی کند ما کجا خواهیم بود؟
سربازی آماده باش برای راه امام زمان و یاد او و زنده کردن دین اجداد
طاهرینش علیهم السلام. این جا همان معرکه امتحان این محبت است. آیا وارد شدن در
جرگه سربازیِ طلبگی و ورود به حوزه علمیه و یار بودن برای امام مهدی ارواحنا فداه موضوعی قابل تامل در این زمینه نیست؟
آقا جان هر چه می خواهی پول خرج راه تو می کنم ولی بچه ام و جوانم رو نمی
توانم بفرستم برای این راه! هر سال برایت شیرینی پخش می کنم ولی این رو از من نخواه چون
برای آینده جوانم نقشه ها کشیده ام!
شاید بعضی بگویند مگر امام زمان فقط یار طلبه و روحانی می خواهند؟ صد
البته که جواب منفی است. شاید یاری کردن دین در آخرالزمانِ فنته ها و تزویرها، از مصادیق کاملش طلبگی و سربازی امام زمان علیه السلام باشد.
کجایند کسانی که به ندای «هل من ناصر ینصرنی » امام زمان در این زمینه لبیک گویند. هل من ناصر ...
منتظر ....
